نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

• یداله حیدری ¹
• سید رضا سلیمان زاده نجفی ²

¹ مدرس مدعو دانشکده مطالعات تطبیقی قرآن کریم شیراز، دانش آموخته زبان و ادبیات عربی از دانشگاه اصفهان

² عضو هیئت علمی گروه عربی دانشکده زبانهای خارجی دانشگاه اصفهان

چکیده

اهمیت آرایش اجزای جمله و نظم دلالت‌خیز متن قرآن کریم، بر کسی پوشیده نیست و غالبا، دریافت لایه‌های معنایی و ژرف‌ساخت آیات، در گروِ فهم زیباشناختی و معنامحورِ این اصل است. گاهی نیز، به فراخور مدلول-های معنایی- بلاغی، مهندسی چیدمان کلام، از هنجارهای زبانی گذر می‌کند. حال، از مهم‌ترین پدیده‌های زبانی آمیخته با نظم قرآنی است که تفاوت در ترتیب قرار گرفتن آن در اجزای کلام الهی، منجر به تفاوت معنایی شده، جابجایی آن، ارائه معنی و مفهومی خاص را دنبال می‌کند که در صورت عدم جابجایی، آن مفهوم حاصل نخواهد شد. پژوهش حاضر، با روش توصیفی- تحلیلی، به بررسی گونه‌های تقدیم حال در قرآن و بازنمود آن در سه ترجمه‌ فارسی پرداخته است. بر اساس نتایج پژوهش، فراهنجار آشنازدایانة تقدیم حال، یکی از پُربسامدترین پدیده‌های زبانی در آیات الهی است که غالبا در دو سطح حال مفرد و حال شبه جمله به کار رفته است. این عدول برجسته‌ساز متن، بیشتر به انگیزة تعمیم، اختصاص و ترغیب مخاطب رخ داده که برابرنهادهای دلالت‌ساز فارسی آن، به ترتیب و به طور نسبی، در ترجمه‌های حداد عادل، فولادوند و خرمشاهی، رعایت شده است.

کلیدواژه‌ها

• فراهنجار تقدیم
• ترجمه قرآن
• حال

عنوان مقاله [English]

Semantic implications of meta-norms in proposing adverb of manner in the Holy Qur'an and its reflection in three Persian translations

چکیده [English]

The importance of the arrangement of the components of the sentence and the order in which the text of the Holy Quran is arranged is clear for all, and often understanding and receiving the profound semantic layers of the verses is dependent on meaningful understanding of this principle. Sometimes, according to the semantic-rhetorical modes, word ordering and its selection transcend linguistic norms. However, it is one of the most important linguistic phenomena intertwined with the Qur'anic order that the difference in its placement in the components of divine theology leads to a semantic difference and its displacement leads to a specific meaning and if it is not moved, the concept will not be achieved. The present descriptive-analytical study attempts to study the meta-norms in proposing adverb of manner in the holy Qur’an and its reflection in three Persian translations. The results of the research show that the meta-norm of defamiliarizational proposing is one of the most frequent phenomena of language in the divine verses, which has often been used by two lev-els of singular (definite description) and utterances. This prominent tran-script of the text is more motivated by the generalization, assignment, and persuasion of the audience that its Persian signifying equivalents have been respectively and relatively followed in the translations of Haddad Adel, Fooladvand and Khorramshahi.

کلیدواژه‌ها [English]

•  Meta-norm proposition
• Persian translation of the Qur'an
• Adverb of manner